Alles wat u moet weten over het lekkende darm syndroom

Wat is het lekkende darmsyndroom?

Het lekkende darmsyndroom is een aandoening waarbij de integriteit en functionaliteit van de darmwand wordt aangetast, wat leidt tot een verhoogde intestinale permeabiliteit (doorlaatbaarheid).

Als gevolg hiervan kunnen stoffen zoals onverteerde moleculen, toxines en bacteriën gemakkelijker door het darmslijmvlies dringen en in de bloedbaan terechtkomen.

Dit leidt tot activatie van het immuunsysteem en een immuunreactie die een ontsteking veroorzaakt. De ontsteking op zich kan vervolgens leiden tot tal van andere gezondheidsrisico’s.

Oorzaken van het ontstaan van deze aandoening

De factoren die verantwoordelijk zijn voor de ontwikkeling van deze aandoening zijn nog niet volledig opgehelderd, maar de wetenschap beschikt over gegevens die aantonen dat de oorzaken divers zijn. Volgens de beschikbare informatie kunnen de volgende oorzaken worden onderscheiden:

Voedingsfactor ofwel dieetfactor

Het consumeren van grote hoeveelheden sterk bewerkte voedingsmiddelen, rijk aan conserveermiddelen, smaakversterkers en emulgatoren, suikers en schadelijke vetten, kan het evenwicht van het darmmicrobioom verstoren.

Het is bewezen dat eenverstoring van het darmflora-evenwichtkan leiden tot een ontstekingsreactie in het darmslijmvlies en in de diepere lagen van de darmwand.

Gebruik van geneesmiddelen

Langdurig gebruik van niet-steroïde ontstekingsremmers, evenals corticosteroïden en andere medicijnen (zoals antibiotica, antidepressiva en chemotherapeutica), kan de structuur van het darmslijmvlies aantasten en de normale functies ervan verstoren.

Overmatige stress

Chronische blootstelling aan overmatige stress kan leiden tot verstoringen in de darmmicrobiota, wat op zijn beurt de communicatie tussen de hersenen en de darmen kan verstoren via de inmiddels bekende “darm-hersen-as”.

Via verschillende mechanismen kan dit leiden totverdunning van de darmwand en een verhoogde doorlaatbaarheid van de darmen.

Darminfecties en parasieten

Darminfecties zijn een van de belangrijkste oorzaken die kunnen leiden tot tijdelijk of chronisch verhoogde (bij onvolledige genezing) darmdoorlaatbaarheid.

De mechanismen zijn duidelijk – virussen, bacteriën en parasieten beschadigen de darmcellen (enterocyten) rechtstreeks met hun cytotoxische werking of via de toxines die ze produceren. Dit leidt tot celbeschadiging en daaropvolgende autofagie. Op deze manier wordt de integriteit van het darmslijmvlies verstoord.

Omgevingsfactoren

Blootstelling aan toxines en verontreinigende stoffen – meestal insecticiden, pesticiden en herbiciden – kan een ontstekingsproces veroorzaken en schade aan de darmen toebrengen.

Genetische aanleg

Genetische aanleg is een niet te onderschatten factor die de individuele gevoeligheid voor het ontwikkelen van een disfunctie van de darmbarrière bepaalt.

Auto-immuunziekten

Het is controversieel of auto-immuunziekten het gevolg zijn van verhoogde darmdoorlaatbaarheid of de oorzaak van deze aandoening. Er zijn logische argumenten voor zowel de ene als de andere theorie.

Hoe het ook zij, ongeacht welke er eerst was – het ei of de kip – zijn er duidelijke gegevens die een sterke statistische afhankelijkheid aantonen tussen auto-immuunziekten zoals de ziekte van Crohn, coeliakie en andere, en verhoogde darmdoorlaatbaarheid.

Alcoholconsumptie

Dit is een factor die verantwoordelijk is voor een groot percentage van de gevallen. Alcohol is een directe toxine die de cellen beschadigt. Bovendien worden er bij de consumptie en het metabolisme van alcohol enorme hoeveelheden vrije radicalen geproduceerd, die op hun beurt ook actief de cellen van het darmslijmvlies en actieve moleculen aanvallen.

Sommige alcoholische dranken, zoals bier en wijn, zijn rijk aan gisten die echter geen probiotica zijn en het eigen microbioom van het individu kunnen verstoren, wat bijdraagt aan de ontwikkeling van een keten van gevolgen die uiteindelijk leidt totverhoogde doorlaatbaarheid van de darmwand.

Wat is de relatie tussen het syndroom en auto-immuniteit?

Zoals eerder in de bovengenoemde subthema is besproken, is de wetenschap het niet eens over de exacte oorzaak-gevolgrelatie tussen het syndroom en auto-immuniteit. Eén ding is echter zeker: er bestaat een relatie en deze is zeer nauw.

In dit verband zijn er twee hypotheses die het vaakst worden besproken.

Volgens de eerste hypothese leidt de verhoogde darmdoorlaatbaarheid, ongeacht wat deze veroorzaakt, tot de doordringing van toxines en bacteriën door de darmwand.

Het resultaat is de ontwikkeling van eensystemische chronische ontstekingsreactie van het immuunsysteem, wat bij sommige mensen kan leiden tot een disfunctie van het immuunsysteem. Als gevolg hiervan wordt er onjuist auto-antilichamen aangemaakt die de darmwand aanvallen, en de symptomen die optreden, komen overeen met de kenmerken van bepaalde auto-immuunziekten.

De tweede hypothese steunt op de omgekeerde logica. Volgens de aanhangers hiervan hebben de auto-antilichamen die bij sommige auto-immuunziekten worden aangemaakt, affiniteit voor het darmslijmvlies.

Systematische aanvallen van ons eigen immuunsysteem leiden tot beschadiging van de integriteit en verstoring van de functies van de darmwand, wat resulteert in verhoogde doorlaatbaarheid.

Volgens velen, waaronder het medische team van VitaOn, is de eerste hypothese logischer gezien beter onderbouwd.

Laat me dit uitleggen. Auto-immuunziekten die verband houden met verhoogde darmdoorlaatbaarheid, hoewel ze een genetische basis hebben, ontwikkelen zich meestal in de tweede en derde decennia van het leven.

Als ze de oorzaak zouden zijn van de verhoogde darmpermeabiliteit, zou het logisch zijn dat ze eerder in het leven van mensen verschijnen. Er is echter ook een tegenargument hiervoor – het lichaam heeft een bepaald potentieel om dergelijke verstoringen te compenseren, wat individueel is en elke persoon ontwikkelt een ziekte op een ander moment.

Op een bepaald moment in het leven leiden de effecten van bepaalde factoren tot de "ontgrendeling" van auto-immuunziekten.

Een treffend voorbeeld ter ondersteuning van de eerste theorie is het feit dat verschillende darminfecties vaak auto-immuunziekten zoals chronische ulceratieve colitis en de ziekte van Crohn uitlokken, evenals het feit dat de consumptie van veel tarweproducten celiakie kan triggeren.

De wetenschap moet dit vraagstuk verder onderzoeken.

Symptomen: hoe te herkennen of je last hebt van doorlaatbare darmen?

De tekenen en symptomen die verband houden met het syndroom van lekkende darmen zijn divers en niet specifiek voor deze aandoening; ze kunnen ook voorkomen bij andere omstandigheden en ziekten.

Hier zijn enkele van de meer voorkomende:

• Ten eerste zijn er de symptomen die direct verband houden met het spijsverteringsstelsel en de darmen, zoals chronische diarree of obstipatie, die kunnen afwisselen.

• Een ander teken van lekkende darmen is de ontwikkeling van nieuwe voedselallergieën en intoleranties, reacties op gluten, zuivelproducten en andere allergenen.

• De ontwikkeling van symptomen van systemische ontsteking - gewrichtspijn, spierpijn, frequente migraine-aanvallen en onverklaarbare hoofdpijn. Hiertoe behoren ook huidmanifestaties zoals acne, eczeem en uitslag.

• Het tijdig diagnosticeren van een auto-immuunziekte zoals reumatoïde artritis, de ziekte van Hashimoto of systemische lupus kan voorafgaan aan of gevolgd worden door andere symptomen van lekkende darmen. Mensen met auto-immuunziekten zijn in het algemeen gevoeliger voor verergering van de darmgezondheid.

• Veel niet-specifieke, maar vaak sterk uitgesproken klachten bij mensen met lekkende darmen zijn een gevoel van constante vermoeidheid en zwakte, lethargie. Deze worden vaak gepaard met psychologische fenomenen zoals angst, depressie en plotselinge stemmingswisselingen. Cognitieve functies lijden ook vaak, mensen melden moeite met concentreren en een zwak geheugen.

Naast de auto-immuunmanifestaties kunnen de verstoorde immuunfuncties die verband houden met het ontwikkelen van lekkende darmen leiden tot frequente banale infecties, onvermogen om immuniteit tegen dezelfde pathogenen op te bouwen, het optreden van allergische aandoeningen, sinusitis of astma.

Onderzoeken en diagnostische tests

Als u vermoedt dat u mogelijk lijdt aan het lekkende darm syndroom, is het raadzaam om een specialist te raadplegen, vooral als u enkele van de hierboven genoemde symptomen ervaart en deze de neiging hebben om gedurende een langere periode aan te houden.

Bij overeenkomst met de gebruikelijke symptomen van deze aandoening, wend u zich tot een specialist – een gastro-enteroloog.

Op basis van zijn beoordeling kunnen verschillendelaboratoriumonderzoeken worden aangevraagd om de waarden van bepaalde moleculen in het bloed en de urine te meten, die de diagnose kunnen bevestigen of uitsluiten.

Voorbeelden van dergelijke onderzoeken zijn:

• Lactulose-mannitoltest: Bij deze test wordt een oplossing ingenomen die beide stoffen bevat. Ongeveer 5 à 6 uur later wordt een urinemonster genomen waarin de verhouding tussen lactulose en mannitol wordt geanalyseerd.

Bij mensen met een normale darmpermeabiliteit worden hoge niveaus van mannitol (een kleinere molecule) en lage niveaus van lactulose waargenomen. Hoge niveaus van zowel mannitol als lactulose wijzen op een verstoorde darmpermeabiliteit.

Wanneer lage niveaus van mannitol en hoge niveaus van lactulose worden vastgesteld, moet worden gezocht naar een ernstiger probleem dat leidt tot malabsorptie.

• Onderzoek naar zonuline-niveaus: Zonuline is een eiwit dat de afstanden tussen de afzonderlijke cellen van het darmslijmvlies reguleert. Verhoogde niveaus van dit eiwit wijzen op een verhoogde doorlaatbaarheid van de darmwand.

• Onderzoek naar lipopolysachariden: Dit zijn grote moleculen die zich bevinden op het buitenmembraan van veel Gram-negatieve bacteriën. Bij een verstoorde darmpermeabiliteit kunnen deze stoffen in de bloedbaan terechtkomen en een immuunreactie veroorzaken. Er worden bloedmonsters genomen om lipopolysachariden en antistoffen daartegen op te sporen.

• Test op calprotectine en lactoferrine: Dit zijn eiwitten die in witte bloedcellen voorkomen en dienen als markers voor ontsteking in de darmen. Voor deze test worden fecesmonsters verzameld.

• Analyse van fecaal monster: Onderzoek van de aanwezige micro-organismen in de darmflora, die samen het darmmicrobioom van de patiënt vormen.

De medisch specialist kan ook zogeheten eliminatiediëten voorschrijven met als doel specifieke voedingsmiddelen te identificeren die het probleem verergeren.

De ervaren gastro-enteroloog zal u vragen stellen die uw volledige medische voorgeschiedenis kunnen omvatten en gericht zijn op individuele leefstijlfactoren, bijkomende gezondheidsproblemen en meer, om zo een gerichte diagnose mogelijk te maken.

Medicatie en alternatieve behandelingen

In het geval van dit syndroom heeft de medische wetenschap geen specifieke medicijnen vastgesteld die de aandoening kunnen verbeteren.

Bij een vastgestelde chronische darminfectie worden doorgaans geschikte antibiotica voorgeschreven met als doel de uitroeiing van pathogene micro-organismen.

Wanneer er een specifiek onderliggend probleem wordt vastgesteld dat leidt tot symptomen van het syndroom, is de behandeling gericht op de onderliggende aandoening.

Bijvoorbeeld: bij auto-immuunziekten worden immunosuppressiva voorgeschreven om de activiteit van het immuunsysteem te verminderen en daarmee het tempo waarmee schade aan de integriteit van de darmwand wordt aangericht te verlagen.

Bij de ziekte van Crohn en colitis ulcerosa worden geneesmiddelen uit de groepen van aminosalicylaten en corticosteroïden voorgeschreven. Het onder controle brengen van de onderliggende aandoening leidt tot vermindering van de klachten, wat automatisch ook een verbetering van de darmdoorlaatbaarheid betekent.

Wanneer het gaat om het lekkende darm syndroom dat geen gevolg is van een andere ziekte, verwijzen zelfs beoefenaars van de conventionele geneeskunde patiënten vaak naar praktijken die het holistische principe van behandeling volgen.

Voeding en dieet

Dit omvat allereerst het corrigeren en aanpassen van de voeding. Het is belangrijk om de zogenaamde “trigger”-voedingsmiddelen te identificeren die verantwoordelijk zijn voor het verergeren van de klachten, en deze uit het menu te schrappen. Schadelijke eetgewoonten moeten radicaal worden verwijderd. Dit betekent het nuttigen vanuitsluitend zelfbereide maaltijden, gemaakt van zuivere, onbewerkte voedingsproducten.

Mensen die aan dit soort aandoeningen lijden, moeten bijzondere aandacht besteden aan het plannen van hun menu, aangezien buitenshuis eten vrij risicovol is vanwege het gebrek aan transparantie over de gebruikte ingrediënten.

De principes van een goed voedingspatroon voor hen zijn gebaseerd op een zorgvuldige selectie van voedingsmiddelen waarvan men zeker weet dat ze geen bijwerkingen veroorzaken. Het is belangrijk om vaak te eten, op regelmatige tijdstippen en in kleine hoeveelheden, zodat het spijsverteringsproces niet wordt belast.

Het nuttigen van grote hoeveelheden voedsel kan leiden tot een “ophoping” van niet-geabsorbeerde voedseldeeltjes, die kunnen dienen als voeding voor schadelijke bacteriën, wat leidt tot de afgifte van toxines.

Het is belangrijk om grote hoeveelheden water te drinken, wat zelfs op puur mechanische wijze helpt bij het reinigen van de darmen van gifstoffen.

Probiotica en voedingssupplementen

Vaak raden artsen het gebruik van specifieke voedingssupplementen aan voor een goede spijsvertering, die een gunstig effect hebben op verschillende aspecten van de darmgezondheid.

Het innemen van kwalitatieve probiotica is zeer geschikt om de balans van het darmmicrobioom te ondersteunen. Het gebruik van spijsverteringsenzymen is nuttig om de spijsvertering te verbeteren en de mogelijkheid van kleinere voedselmoleculen om in grotere mate in de bloedcirculatie over te gaan.

Het mineraal zink wordt vaak aanbevolen voor mensen die lijden aan lekkende darmen. Het is van groot belang voor het behoud van de integriteit en functionaliteit van de darmbarrière, en het heeft bovendienimmunstimulerende en ontstekingsremmende eigenschappen.

Een andere belangrijke voedingssupplement voor lekkende darmen, die van toepassing is bij de besproken aandoening, is de vrije vorm van het aminozuur L-glutamine. Het is het meest voorkomende aminozuur in het menselijk lichaam en dient ook als belangrijkste energiebron voor enterocyten (de cellen van het darmslijmvlies).

Net als zink ondersteunt het de integriteit en de verbindingen van de darmbarrière, stimuleert het het immuunsysteem en heeft het de eigenschap om ontstekingen te verminderen, vooral lokaal in de darmwand.

Kruiden

Naast de bovengenoemde voedingssupplementen voor de gezondheid van de maag en het spijsverteringsstelsel, heeft de volksgeneeskunde, als de enige bron van gezondheid in de afgelopen eeuwen, haar effectiviteit bewezen door middel van verschillende bekende kruiden.

De geconcentreerde extracten, vooral de tincturen, bereid uit deze kruiden, hebben verschillende eigenschappen en bevatten een breed scala aan stoffen met actief genezende werking.

Veel van hun fytochemische stoffen hebben ontstekingsremmende, antimicrobiële, antioxidante en adstringerende effecten, en hun synergetische werking leidt tot bevredigende resultaten bij de behandeling van het syndroom.

De meest geschikte kruiden voor dit doel zijn de kruiden tincturenbereid uit kruiden zoals sint-janskruid, weegbree, geranium, duizendblad, calendula, munt, citroenmelisse, gember en kurkuma.

Voor mensen die lijden aan aandoeningen die verband houden met het spijsverteringsstelsel, heeft ons team een gecombineerde formule "Darmgezondheid" ontwikkeld, die een kalmerend en ontstekingsremmend effect heeft op het darmslijmvlies, terwijl het tegelijkertijd een adstringerend effect uitoefent, dat direct de permeabiliteit van de darmbarrière vermindert.

Wat te vermijden bij een gestelde diagnose?

Het is essentieel om in de eerste plaats de betreffende voedingsmiddelen te vermijden die het syndroom verergeren. Stop ook met het consumeren van alcohol en bewerkte voedingsmiddelen. Vermijd fastfood, zoetigheden en frisdranken. Verminder de inname van cafeïne en cafeïnehoudende dranken.

De beste regel waaraan je kunt vasthouden, is om niets te consumeren dat verpakt is. Op deze manier verklein je in zekere mate de kans om veel van de chemicaliën die in de voedselindustrie worden gebruikt, te consumeren.

Vermijd stress en stressvolle situaties, evenals slaaptekort.

Hoe het ontstaan van het syndroom te voorkomen?

Het ontstaan van dit syndroom is verbonden met verschillende factoren, waarvan niet alle onder onze controle vallen.

Desondanks kun je door een gezonde levensstijl te volgen - juiste voeding, fysieke activiteit, hydratatie en stressmanagement door actieve rust en goede slaap - de kans op het ontwikkelen van een dergelijk syndroom aanzienlijk verminderen.

Veelgestelde Vragen

Wat is het lekkende darm syndroom?

Het is een aandoening waarbij, door een verstoorde structuur en functie van de darmwand, toxines, virussen en bacteriën in de bloedcirculatie terechtkomen. Dit leidt tot systemische en lokale symptomen, die zich kunnen uiten in verschillende klachten zoals diarree, slijm in de ontlasting, auto-immuun- en inflammatoire ziekten.

Wat zijn de symptomen van het lekkende darm syndroom?

Typische symptomen van deze aandoening zijn diarree, slijm in de ontlasting, vermoeidheid, gebrek aan energie, gewichtsverlies, tekorten aan verschillende voedingsstoffen, huidproblemen en auto-immuunziekten die gewrichten, huid en andere organen en systemen kunnen aantasten.

Hoe wordt het lekkende darm syndroom behandeld?

Voor de preventie en behandeling van lekkende darmen is het essentieel om een gezond dieet te volgen, specifiek voor deze aandoening.

Er kunnen verschillende voedingssupplementen worden ingenomen, zoals L-glutamine, zink en kruidentincturen zoals Sint-Janskruid, weegbree, munt en andere.

Bronnen

• https://pmc.ncbi.nlm.nih.gov/articles/PMC11345991/

• https://www.webmd.com/digestive-disorders/features/leaky-gut-syndrome